غذای هر انسان دوای او و دوای او غذای اوست

یکی از نیازهای بشر برای زندگی، تداوم و بقایای نسل، غذا است. برای حفظ سلامت غذا از اهمیت بالایی برخوردار است. در حوزه مسائل تغذیه و بهداشت امروزه بشر گرفتار قید و بند و حصارهای بی شماری شده است. اولین حصار را می توان به عنوان شکم شناخت. انسان ها نسبت به آنچه که می خوردند بی توجه اند و به عوارض آن فکری نمی کنند و در نتیجه به داروهای شیمیایی با عوارض فراوان روی می آورند.

متاسفانه غربی ها از سالیان بسیار دور با استفاده از تبلیغات غذا و خوراکی های سالم را از ما گرفتند و غذاهای ناسالم با عوارض فراوان را جایگزین کردند.

به عنوان مثال نمک دریا که بهترین نمک و حاوی مقادیر زیادی از ید و پتاسیم است را گرفتند و جایگزین آن را نمک صنعتی که حاوی آلمینیوم و جیوه است قرار دادند.

نان ها سبوس دار گندم و جو از میان سفره ها رفت و آن ها را تبدیل به نان های با آرد سفید بدون سبوس کردند. که متاسفانه مصرف آن ها باعث پدید آمدن بسیاری از بیماری ها شامل فشارخون و دیابت –اختلالالت دستگاه گوارش– بیماری های قلبی و عروقی می شود.

یکی از نقایص و مشکلات حیات بشری ما ، ناآگاهی و بی توجهی و شناخت ناکافی از اندام و آناتومی و چگونگی عملکرد دستگاه ها و اندام ها و بافت های بدن است.

عوامل حیاتی و و موثر در زیست و ادامه زندگی سالم که شامل: خوراک،هوا، خواب و بیداری، تحرک و سکون، جذب و دفع، رویدادها و اعراض نفسانی هستند.

متاسفانه مشکل اصلی جوامع امروزی این است که افراد هنگامی که بیمار می شوند سریع به بیمارستان می روند در حالی که غذای هر انسانی دوای اوست و دوای او غذای او است.

بر اساس موازین طب اسلامی، بیمار نباید به محض بروز علائم بیماری اقدام به مصرف دارو کند و از آن جایی که هر دارویی حتی در صورت مصرف صحیح مضراتی را به همراه دارد، تنها در صورت غلبه بیماری مجاز به مصرف آن می باشیم.

برخی از احادیث که بر این مهم تأکید دارند عبارتند از:

• امام علی (علیه السلام) می فرمایند: مسلمان معالجه نمی کند تا بیماریش بر سلامتی اش غلبه کند.( نهج البلاغه، خطبه ۱۴۹ و نامه ۲۳ )
• امام کاظم (علیه السلام)می فرمایند: هیچ دارویی نیست مگر این که درد دیگری را تحریک کند و چیزی برای بدن مفیدتر از آن نیست که انسان در حد ضرورت و احتیاج غذا میل کند.( بحار الانوار، ج ۹، ص ۶۸ علامه مجلسی (ره)
• امام علی (علیه السلام) می فرماید: نوشیدن دارو برای بدن مانند صابون است برای لباس که آن را پاکیزه ولی فرسوده می سازد. (نهج البلاغه، خطبه ۱۴۹ و نامه ۲۳)
• امام صادق (علیه السلام ) می فرماید: از مصرف دارو تا وقتی که بدنت تحمل می کند اجتناب کن پس اگر نتوانست تحمل کند، از دارو استفاده کن. (وسائل الشيعه، ج ۱، ص ۶۳۰)

ما نیز ادعا نمی کنیم که تمام بیماری ها با مواد غذایی قابل درمان می باشند بلکه آنچه معصومین به ما تاکید فرموده اند این است که در قدم اول به سراغ دارو نرویم بلکه ابتدا از خواص مواد غذایی در درمان کمک گرفته و چنانچه بیماری مرتفع نشد از دارو استفاده کنیم. با تشریح و تحلیل اصول طبی در قرآن کریم در مورد اهمیت و نقش غذا در سلامت انسان و نیز شفابخش بودن عسل که یک ماده غذایی است مطالب ارزنده و علمی تدوین شده است. برای تکمیل بحث و پاسخ به شیعات فوق چند حدیث در زمینۀ آثار شفا بخش غذاهای طبیعی مطرح می نماییم.

• امام رضا (علیه السلام) می فرماید: سبزی ها و میوه ها وقتی می رسند شفا بخش اند، به دلیل فرموده خداوند که میفرماید از محصولات زراعی آن وقت که بار می دهند بخورید.( بحار الانوار، ج ۵۹، ص ۲۶۹)
• امام رضا (علیه السلام) در مورد انجیر فرموده اند: انجير استخوان را استحکام می بخشد و موی سر را می رویاند و بیماری را از بین می برد تا جایی که با بودن آن نیازی به دوا نیست.( وسائل الشيعه، ج ۱۷، ص ۱۳۳؛ سفينة البحار، ج ۱، ص ۱۲۸). شگفت این است که حضرت ۱۲ قرن قبل به تاثیر انجیر بر استحکام استخوانها اشاره کرده اند در حالی که متخصصین تغذیه به تازگی متوجه شده اند که بیشترین املاح معدنی موجود در انجیر کلسیم است.( ٤٥ میلی گرم درصد)
• امام رضا ( علیه اسلام ) می فرماید: به بیماران خود برگ چغندر بخورانید به درستی که در آن شفا و درمان است و درد و ناراحتی نیست و خواب و آرامش به مریض می دهد و از خود چغندر پرهیز کنید به درستی که سودا را برمی انگیزد.( کافی، جلد 6،ص 369)
• در کتاب کافی آمده است که شخصی گفت از ضعف معده به امام جعفر صادق علیه السلام شکایت نمودم امام فرمود جعفری را با آب سرد بنوش چنین کردم و درمان شدم بنابراین ملاحظه می فرمایید که در کلام اهل بیت به روشنی بر خواص درمانی غذاها تأکید شده است و این ما هستیم که از این آموزه ها فاصله گرفته و وابسته به طب استعماری شده و شفا را در کارخانه های بایر شرینگ هوخست و…. جستجو می کنیم.