شبکه های اجتماعی
فروش ویژه
299.000 تومان
مقالات اخیر

شحم گاوی

آنچه در این مقاله خواهید خواند

شحم گاوی

در روایات شریفه معصومین علیهم السلام به مصرف لقمه ی شحم (گاوی) اشاره نموده اند
در الکافی،المحاسن،عیون اخبارالرضا،الفقیه و دیگر منابع این گونه روایت نقل شده است؛
(انّ من اکل لقمه شحم اخرجت مثلها من الداء)
یعنی؛ همانا هر کس یک لقمه ای شحم بخورد به مثل خودش از بدن او بیماری خارج میشود

بدیهی است اولین برداشت مبادر به ذهن این است که مانند همه مردم عرفا شحم را درون غذا ریخته و خود شحم را مصرف نماییم. وایا منظور روایات استفاده فراوان از شحم وآن هم به صورت روغن گیری است یا خیر؟

نکات مهمی بررسی میشود:
1.در اخبار متواتر وجمع کثیر روایات معصومین برای مصرف خوراکی به دو روغن اشاره شده است
۱_زیتون ۲_سمن(زرد حیوانی)
که با بررسی عرف آن زمان و منابع لغت و سایر تواریخ مشخص میشود مصرف حد اکثری بین مردم این دو روغن است و بسیار جالب است که اصلا نامی از روغن ارده یا کنجد وروغن شحم برای مصارف خانگی وخوراکی به میان نیامده است

2-.در برخی منقولات از معصومین علیهم السلام اشتباها به جای ذکر سمن کلمه شحم را اورده شده است.
3.فقها متقدمین ومتاخرین آنها وقتی میخواهند درباره مسئله نجس شدن روغن ها توسط فضله موش بحث کنند . به علت عرف روایات وروغن های موجود در زمان معصومین علیهم السلام فقط به دو روغن میپردازند و حکم فقهی میدهند وآن هم زیت وسمن میباشد. فی المثال فضله موش در زیتون بیفتد یا در روغن زرد چه حمکی دارد؟
4. در روایات کثیری معصومین علیهم السلام اشاره به ضرر گوشت گاو فرموده اند ومصرف آن را خطرناک توصیف کرده اند . مضافا اینکه مردم آن عصر سرمایه اصلی آنها احشام ومزارع بوده است.پس چگونه هر روز گاو هایشان را ذبح میکرده اند و گوشت وشحم آنها مصرف میکرده اند؟ در حالی که همه اقتصاد انها از محصولات لبنی بوده؟ پس اگر هم فردی بخواهد گاو خود را بکشد.

مقالات مرتبط

یک پاسخ

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *