پرخوری نه فقط اثر جسمی بر بدن میگذارد بلکه اثر معنوی هم دارد. افرادی که پر خوری می‌کنند حال عبادت از آنها گرفته می‌شود. دیگر نمی‌توانند به درستی عبادت خداوند را انجام دهند و بیشتر همّ و غم آنها بر شکم و رسیدگی به آن است.
کسانی که در اندیشه تقرب و نزدیک شدن به خداوند متعال هستند باید دور پرخوری و زیاده خوری خط بکشند. به راستی منافع معنوی کم خوردن بسیار زیاد است. روایات و احادیث بسیاری در این خصوص به ما رسیده. چه بهتر که چند روایتی را با هم مرور کنیم.
- الإمام عليّ (ع): مَن قَلَّ أكلُهُ صَفا فِكرُهُ. (غرر الحكم، عيون الحكم و المواعظ.)
کسی که کم غذا مصرف کند فکر او صفا و به دور از غل و غش می‌گردد و آرامش فکری پیدا می‌کند.
- رسول اللّه (ص): مَن سَرَّهُ أن يُخَلِّصَ نَفسَهُ مِن إبليسَ فَليُذِب شَحمَهُ وَ لحمَهُ بِقِلَّةِ الطَّعامِ؛ فَإِنَّ مِن قِلَّةِ الطَّعام حُضورَ المَلائِكَةِ وَ كَثرةَ التَّفكيرِ فيما عِندَ اللّهِ عزوجل. (الفردوس، ج 3.)
کسی که اشتیاق دارد که نفس خودش را از وجود ابلیس خالص کند پس باید که چربی‌ها و گوشت‌های بدن خود را با کم غذا خوردن آب کند. پس قطعاً کسی که کم غذا بخورد حضور ملائکه را درک می‌کند. و این سبب می‌شود که درباره‌ی خداوند باری تعالی زیاد فکر کند. (که این یکی از اصلی‌ترین اهداف خلقت است که انسان به یاد خداوند باری تعالی باشد.)
- قالَ الصّادِقُ (ع): قِلَّةُ الأَكلِ مَحمودٌ في كُلِّ قَومٍ؛ لِأَنَّ فيهِ مَصلَحَةُ الباطِنِ وَ الظَّاهِرِ. (مصباح الشريعة، بحار الأنوار، ج 66.)
کم خوری در هر قوم و ملّیتی پسندیده است. چون هم صلاح باطن در آن است و هم صلاح ظاهر. (یعنی هم ظاهر انسان را نیکو می‌کند و هم در باطن انسان تأثیرات مثبت دارد)
- عنه (ص): إنَّ اللّهَ عزوجل أوحى إلى نَبِيٍّ مِن أنبِياءِ بَني إسرائيلَ: أن أخبِر قَومَكَ أن لَيسَ عَبدٌ يَصومُ يَوماً ابتِغاءَ وَجهي، إلّا أصحَحتُ جِسمَهُ و أعظَمتُ أجرَهُ. (شُعب الإيمان، ج 3، الفردوس، ج 1، كنز العمّال، ج 8.)
خداوند به يكى از پيامبران بنى اسرائيل وحى كرد كه: «به طايفهات خبر بده هيچ بندهاى، يك روز براى خشنودى من روزه نمىگيرد، مگر آنكه تن او را سالم مىدارم و او را پاداشى بزرگ مىدهم».
فرمایش امیرالمؤمنین علی (ع) از منافع معنوی کم خوردن
امام على علیه السّلام در حديث معراج فرمودند: پيامبر صلوات الله علیه و آله در شب معراج، از پروردگار خود خواست و چنين گفت: پروردگارا! مرا به كارى راه نماى كه با آن به تو نزديك شوم.
فرمود: «شبت را روز، و روزت را شب بدار».
پرسيد: پروردگارا! چگونه چنين توان كرد؟
فرمود: «خواب خويش را نماز، و خوراك خود را گرسنگى قرار بده.
اى احمد! به عزّت و جلالم سوگند، هيچ بندهاى برايم چهار چيز را تضمين نمىكند، مگر اين كه او را به بهشت در مىآورم: زبان فرو بندد و آن را جز بدانچه به وى مربوط است، نگشايد؛ دل خويش را از وسواس حفظ كند؛ آگاهى من از او و اين را كه او در زير نگاه من است، پاس بدارد؛ و نور ديدهاش، در گرسنگى باشد.
اى احمد! كاش، شيرينىِ گرسنگى، سكوت، خلوت و آنچه را از آن به ارث بردهاند، چشيده بودى!».
پرسيد: پروردگارا! ارث گرسنگى چيست؟
فرمود: «حكمت، حفظ دل، تقرب به خداوند، اندوه دائم (شاید منظور از این اندوه دائم زیاد تضرع و گریه به درگاه الهی باشد که مؤمنین خود را همیشه شرمنده‌ی خدا می‌دانند و مثل سید الساجدین علیه السّلام همیشه از این شرمندگی تضرع به درگاه الهی دارند)، كم هزينگى براى مردم، حق گويى و اهمّيت ندادن به اين كه در گشايش و آسانى زندگی می‌کند يا در سختى و دشوارى.
اى احمد! آيا مىدانى با كدام حالت و وقت، بنده به من تقرّب مىجويد؟»
گفت: نه، اى پروردگار!
فرمود: «آن هنگام كه گرسنه يا در حالت سجده باشد». (إرشاد القلوب، بحار الأنوار، ج 77.)
- اگر مشتاق مطالعه بیشتر دراین خصوص هستید پیشنهاد میکنیم کتاب “حقایقی درمورد وقایه (پیشگیری)1” نوشته “دکتر جواد کاردانپور” را مطالعه نمایید
سلام🌹بسیار عالی وموثر.
توفیقات شما روز افزون ان شاءالله.
🍯🍯🍯🍯🍯
عالی بود ممنون