قانون طبابت

اگر مجوز طبابت ندارید و می خواهید مشاوره بدید باید قانون و قانون طبابت بلد باشید و الا…

قوانینی که می تواند کمک کند که شما هم خدمت رسانی به خلق داشته باشید و هم ذکات علمتان را دهید و هم دچار دردسر و مشکلات نشوید و حتی خلاف قوانین و مقرارت جمهوری اسلامی هم عمل نکرده باشید.

در درمان، قانون اولین گام است.

باید قوانین جمهوری اسلامی را بدانیم. طبق این قوانین هیچ کس نباید برای فردی در امور درمان دخالت کند. کسی که دخالت در این کار کند به ۶ ماه تا ۲ سال حبس محکوم خواهد شد.

• کار ما مشاوره در سبک زندگی سالم است و نباید در امور درمانی دخالت کنیم و حتی اگر نسخه یا داروی گیاهی هم به کسی تجویز کردیم در قالب غذا یا شربت های خوراکی و چیزی باشد که اسم آن را نتوانند دارو بگذارند. اصلاحات و امور بیماری زا و مواردی که پیشگیری از بیماری است را برای فرد بیان کنیم.
• هیچ موقع در هیچ شرایطی اقرار به نوشتن نسخه نکنید چون اقرار به نوشتن نسخه همان دخالت در درمان است و حتی جایی هم نباید تعهد دهید که من دیگر نسخه نخواهم نوشت چون این خودش اقرار به دخالت در امور درمانی می باشد.
• ترکیبات دارویی طب سنتی مثل یک وحی برای ما اهمیت دارد که نباید تغییر داده شود و حتی اگر تغییری در آن ایجاد شود باعث عدم تاثیر و بهبودی خواهد شد، ولی به جای اینکه دارو را ترکیب کنید و به فرد بدهید می توانید روش ساخت آن را به بیمار آموزش دهید و حتی بگوییم که این نسخه در کتاب… از تجویزات… می باشد، بار قانونی برای شما نخواهد داشت و اگر فرد شما را اجیر کرد تا برای او ترکیبات نسخه را تهیه کنید می توانید به کسی مثل عطاری یا فرد دیگر بسپارید تا برایش تهیه کند.
• طبیب تا می تواند نباید سراغ دارو برود. بهترین طبیب کسی است که با دست خالی و با کمترین تجهیزات بیمار را درمان کند. در هر منطقه باید با نزدیک ترین چیز درمان انجام گیرد.
• نکته: گفتن توصیه های روایی به مردم ایراد ندارد ولی درمانی نباید گفته شود مثلا گفتن ایستاده در شب آب خوردن ضرر دارد مشکلی به وجود نمی آورد.
• یکی از لایحه هایی که در طب اسلامی و دخالت در امور طبی باعث تبرعه شدن شده است را در ذیل این مقاله می گذارم برای بارگذاری که بسیار کمک خواهد کرد به فردی که می خواهد در این زمینه فعالیت و خدمت رسانی کند. (دانلود مقاله مذکور) و (رای دادگاه پس از اعتراض)

قانون طبابت

قانون طبابت چند ماده دارد که مهمترین آنها عبارت است از:

• ماده 1 – هیچ کس در هیچ نقطه ایران حق اشتغال به هیچ یک از فنون طبابت و دندانسازی ندارد مگر آن که از وزارت معارف اجازه‌ نامه گرفته و به ثبت وزارت داخله رسانیده باشد.
• ماده 2 – در آتیه اسنادی که وزارت معارف آن را رسماً شناخته و به صاحب آن اجازه  نامه خواهد داد از این قرار است: اولاً – تصدیق نامه هایی که در مملکت ایران به توسط مدارس طبی دولت داده می شود. ثانیاً – تصدیق نامه های طبی دولتی ممالک خارجه.
• ماده 3 – گیرنده اجازه نامه طبابت مبلغ پنج تومان به صندوق وزارت معارف باید کارسازی نماید.
• ماده 4 – اشخاصی که هیچ یک از تصدیق نامه های مذکوره در ماده دوم این قانون را ندارند و در تاریخ نشر این قانون از پنج سال کمتر در تهران مشغول طبابت بوده اجازه نامه به آنها داده نمی شود و از مداومت به شغل مزبوره ممنوع خواهند بود.
• ماده 5 – اشخاصی که دارای هیچ یک از تصدیق نامه های مذکور در ماده دوم این قانون نیستند و بیش از پنج سال و کمتر از ده سال در تهران طبابت کرده اند اجازه نامه طبابت می توانند بگیرند مشروط بر این که از تاریخ انتشار این قانون تا انقضاء مدت سه سال حاضر شوند که در حضور کمیسیون  مخصوصی که بر طبق ماده هشتم این قانون در وزارت معارف منعقد می شود امتحان دهند یا آن که تا مدت چهار ماه یکی از اسناد ذیل را به وزارت معارف ارائه دهند: اولاً – تصدیق تحصیل و تلمذ در مطب یکی از اطبای معروف مشروط بر این که در آن تصدیق  نامه ذکر شده باشد که دارنده آن لااقل پنج سال با استمرار از تلامذه او بوده است.  ثانیاً – تصدیق نامه اطبای مریضخانه دولتی و آمریکائی. توضیح – تصدیق نامه های مذکور فقط تا چهار ماه بعد از نشر این قانون اعتبار خواهد داشت و وزارت معارف بر طبق آن اجازه نامه طبابت خواهد داد بعد از انقضاء آن مدت آن تصدیقنامه ها از اعتبار خواهد افتاد و فقط اسناد مذکور در ماده دویم این قانون برای تحصیل اجازه نامه طبابت معتبر خواهد بود.
• ماده 6 – اشخاصی که بیش از ده سال در تهران استمراراً مشغول طبابت بوده اند به هر حال حق دارند اجازه  نامه طبابت بگیرند.
• ماده 7 – برای آن که اشخاص مذکوره در ماده پنجم و شش این قانون به وزارت معارف معرفی شده اجازه نامه بگیرند از تاریخ نشر این قانون تا مدت چهار ماه کمیسیونی در وزارت معارف منعقد خواهد بود که اشخاص مزبور می توانند خودشان را به آن کمیسیون معرفی نمایند و کمیسیون مزبور مرکب خواهد بود: اولاً – از یک نفر از معلمین طب مدیره دارالفنون. ثانیاً – از یک نفر از اطبای مریضخانه دولتی. ثالثاً – از یک نفر از اطبای مریضخانه آمریکایی. رابعاً – از یک نفر از اطبای معروف ایرانی. خامساً – از دو نفر نماینده وزارت معارف که یکی از آنان رییس کمیسیون خواهد بود اشخاص مزبور را وزیر معارف تعیین خواهد نمود.
• ماده 8 – از تاریخ نشر این قانون تا مدت سه سال هر سال دو نوبت در بهار و پاییز یک کمیسیون در وزارت معارف منعقد خواهد شد برای این که مطابق ماده پنج این قانون اشخاصی را که بیش از پنج سال و کمتر از ده سال در تهران طبابت کرده و هیچ نوع تصدیقی ندارند و خود را به کمیسیون مذکور در ماده قبل معرفی نموده اند به معرض امتحان در آورند کمیسیون مزبور مرکب خواهد بود: اولاً – از معلمین رسمی طبی دارالفنون. ثانیاً – از چهار نفر از اطبای معروف. ثالثاً – از یک نفر نماینده وزارت معارف که رییس کمیسیون خواهد بود. تعیین اشخاص مذکور با وزارت معارف است.
• ماده 9 – اشخاصی که تا تاریخ نشر این قانون در ولایات مشغول طبابت بوده یا در تهران و ولایات داندانسازی می کردند باید تا یک سال بعد از نشر این قانون خود را به وزارت معارف معرفی کرده برای مداومت به شغل مزبور اجازه نامه تحصیل نمایند لیکن پس از انقضای یک سال در هیچ یک از نقاط ایران به هیچ کس اجازه نامه طبابت و دندانسازی داده نخواهد شد مگر به موجب اسناد مذکور در ماده دوم این قانون.
• ماده 10 – هر کس بر خلاف مقررات مواد فوق به شغل طبابت مشغول شود در نوبت اول اخطار می شود و در نوبت دوم چهار ماه محبوس و در نوبت سوم یک سال محبوس خواهد شد.
• ماده 11 – بعد از انتشار این قانون هیچ طبیبی برای امور صحیه و طبیه در ادارات دولتی مستخدم و اجیر نخواهد شد مگر این که به موجب اسناد مذکور در ماده دوم دارای اجازه نامه طبابت باشد.
• ماده 12 – نسخه رمز کلیتاً ممنوع است و هر طبیبی که نسخه رمز بدهد مجازات او چهار ماه حبس خواهد بود.

ماده 13 – وزارت داخله مراقب خواهد بود که مدلول ماده اول این قانون از چهار ماه بعد از نشر آن در تهران و از یک سال بعد از نشر آن در ولایات به موقع اجرا گذاشته شود.